Her yeni gün biraz daha büyüyor belkide.Özlem mi nedir bu ? Aşk mı ? Hiçlik belkide.Kocaman bir hiçlik.Ağırlığının gidişi içimde bunu bıraktı.Belki akıp giden gözyaşları en yakınken bize yanıldık sahte bedenlerde.Belki yalan dediğimiz, soğanın yakıcılığına bahane ettiğimiz göz yaşları gerçekti sadece.Mutluluk geçici bir hevesti...Hep kurduğumuz düşlerin baş rolü,aslında   her bölüm ölen dublörlerden ibaretti.Belki kabullenemediklerimiz,hep dışlanan o korku filmlerindeki  küçük kız çocuğu masumane planları kuruyordur yeniden.Belki onun adalet terzisi bugün benim acı çekmemdi.Ya da insanlar için sürekli komedi filmleri ve canlı şarkılar yapılması neden ? Bence içimizde hep var olan hüzün,sadece mutluluğun ardındaki minik yuvasında.İtiş kakış ile hep saklanmakta.Bir iki maske ve kamuflaj malzemesi yeterli! Hadi saklambaç oynayalım.Bakalım kim daha derine saklayacak acılarını ?