Bir gün çok fakir giyimli bir kadın yüzünde bir hüzünle manava girer.Dükkan sahibine mahcup bir şekilde yaklaşır. Kocasının çok hasta olduğunu,çalışamaz duruma düştüğünü ve yedi çocuğu ile birlikte aç kaldıklarını ve yiyeceğe ihtiyaçları olduğunu söyler. Manav ona ters bir şekilde bakarak derhal dükkanını terk etmesini ister.Kadın ailesinin ihtiyaçlarını düşünerek Lütfen efendim der’ paramız olur olmaz getirip ödeyeceğim’.Manav:Kendisine bir kredi açamıcağını çünkü onun eski müşterisi olmadığını, kendisinde bir hesabının bulunmadığını söyler. O sırada dükkanın dışında bekleyen bir müşteri ikisinin arasında devam eden bu konuşmayı dinlemektedir.İçeriye girerek manava yaklaşır ve ‘ben o kadının almak istediklerine kefilim der’. Ailesinin ihtiyacı olan şeyleri ona ver’.Bunun üzerine manav çok isteksiz bir şekilde kadına döner ve ‘bir alışveriş listen var mıydı?diye sorar. Kadın evet efendim der.’Tamam ‘der manav şimdi onu şu terazinin kefesine koy onun ağırlığınca diğer kefeye istediklerinden koyacağım. Kadın bir an duraklar,sonra başını önüne eğer ve çantasını açarak  üzerine bir şeyler karalanmış kağıt parçasını çıkarır ve manavın  kendisine gösterdiği kefeye özenle bakarken başı öne eğiktir.Manav ve  diğer müşterinin gözleri terazinin kefesine dikilirken hayretle  büyümüştür.Manav müşteriye dönerek kısık bir sesle ‘inanmıyorum’  der.İnanılacak gibi değildir.Müşteri manava gülerken manav çoktan diğer  kefeye eline geçeni doldurmaya başlamıştırama nafile,diğer kefeyi  yerinden bile kıpırdatamamıştır. Terazinin kefesi artık üzerindekileri  almayacak kadar doldurulduğunda çaresiz hepsini bir torbaya doldurarak  kadına verir. Şaşkınlıkla üzerinde bir şeyler yazan kağıdı eline alır ve  okur.Birde bakar ki orada bir alışveriş listesi yoktur.Sadece bir dua  yazılıdır. "ALLAH'ım...! Neye ihtiyacım olduğunu ancak sen bilirsin. Kendimi sana teslim ediyorum . . . Manav taş gibi bir sessizliğe bürünmüştür. kа­­dın kendisine teşekkür  ederek dükkandan ay­rılır. Müşteri mаnаvın eline bir elli dolarlık  tutuştururken: “Her kuruşuna değdi” der. Daha sonra mаnаv terazisinin  kefeleri­nin kı­rılmış olduğunu görür. Bu nedenle duanın ne kadar ağır  çektiğini sadece Аllаh bilir.
 
 

SUSUYORUM!

Suskunum bu aralar.Tepeden tırnağa kadar suskun.Biraz yorgunum, birazda durgun.Avazım çıktığı kadar susuyorum işte!Sesim yankılanıyor, yüreğimin derinliklerinde.Sessiz çığlıklarım kulağımı sağır ediyor.Benden başka duyan olmuyor...SUSUYORUM!
Suskunum bu aralar.Boğazımda düğümleniyor nefesim.Dilimin ucunda intihar ediyor cümlelerim.Içimde biriktirdiğim feryadlar boğuyor beni.Susma diyor içimden bir ses SUSMA!Işte tam o an hayırmak istiyorum.Sesim kesilene..Nefesim tükenene kadar hayırmak!Olmuyor...Gücüm yetmiyor...SUSUYORUM!
Suskunum bu aralar.Artık ağzımı bıçak açmıyor.Ne hüzünlü şarkılar dolanıyor dilime...Ne de o çok sevdiğim türkünün nağmeleri.Içimdeki sızı, sesimin tellerini titretiyor.Aldığım her nefes canıma canıma batıyor.Bir ses usulca fısıldıyor kulağıma."Sabret"diyor..."Dayan" diyor..."Geçecek"diyor..."Sabır taşı olsa çatlardı" diyorum."Gücüm olsa dayanırdım" diyorum."Geçeceğini bilsem dilimekilit vurmazdım" diyorum....SUSUYORUM!

Yorgun zamanlardayım şimdi.Birazda her şeyden vazgeçmiş bir ruh halim var..Ezbere yaşıyorum bugünlerde hayatı..Anlamsızım...Hissizim..Acı acı gülümsemelerim var dudak kenarımda..Soranlara iyiyim diyorum..Hani iyi demek adettendir ya işte öyle...Artık hiç bir şey beni şaşırtmıyor...Herkes her şey bir kısır döngünün içinde tarih tekerrurden ibaret sözünü anımsatıyor adeta..Bitkinim,yorgunum...Yılgınım..!Sahte olan her şeyden müzdarip kalbim en derin suskunlugunda şimdi...Çünkü...Çünkü konuşursam anlıyan olmıyacak;sadece anlıyormuş edasında baş sallamadan ibaret kalıcaksa konuşmalarım suskunluğum en asil eylemdir yüreğimin...!Yani artık suskunum ben bu dünyayada,dünyanın içindeki tüm kötülüklere,kötülere karşı suskunum artık.
Kalp