Gidenlerin degerini kaybettikden sonra anlarsın...Kaybettiklerinin ardından aglamaya cocuk yaşta başlarsın...Henüz aklın oyunlardadır,yaramazlıkta.Başka şeye yer yoktur hayatında...Kimi zaman şımarıksındır kimi zaman hanımhanımcık;ama neticede çocuksundur,ufacık...Bebeğinin kırılan koluyla tanışırsın kaybetmekle.Ağlarsın... Elinden birşey gelmez,başka çıkar yolun yoktur.En sevdiğin arabanın tek tekerleği yoktur ve sen o olmadan olmayacagını anlarsın.Çocuksundur ama farkındasındır aynı zamanda....Kaybetmişsindir,geri gelmeyecektir bilirsin ama ağlarsın...Büyürsün...Boyun uzar,sesin kalınlaşır,yüzün olgunlaşır,yüreğin kaybetmelere alışır.Herşey değişir birşey aynı kalır...Ne kadar büyürsen büyü içinde hep bir çocuk saklıdır.Bez bebeklerinin yerini aşk acısı alırken sen çözümü yine gözyaşlarında ararsın.Arabanın kaybolan tekerleği,büyüdükçe kaybettiğin kaybettikçe büyüdüğün hayallerindir artık.Giden gitmiştir bilirsin,gelmeyecektir...Farkedersin çok şey kaybettiğini,çocukluk ettiğini....Tek tek kaybedersin herşeyi...Önce çocuksu gülüşlerini,sonra hayallerini,umutlarını,dostlarını,aşklarını...Baka rsın gidenlerin ardından,kalakalırsın yanlız ve birbaşına...Ve anlarsın herşey boş,herşey anlamsız.Geri dönmek istersin,yine çocuk olmak...Bez bebeklerine ağlayıp arabana tekerleğine yas tutmak.Büyüdükçe herşeyini kaybedersin,kaybettikçe küçülmek çocuk olmak istersin...