Ne Hesabını Veremeyeceğim Bir Günüm Oldu. Nede Vicdanımı Lekeleyen Bir Geçmişim....Ne Hissettiysem Onu Söyledim, Onu Yaşadım. Yaşadığım Bir Tek Andan Bile Pişmanlık Duymadım.Asla Keşkelerim Olmadı.
Hiçbir Zaman Kendimle Vicdan Mahkemesi Yapmak Zorunda Kalmadım.Karşıma Bazen Gerçek Yüzler, Bazen Sahteler Çıktı.Ama Olsun Ben Yine Sadece Hislerimle Yaşadım.Asla Sevmediğim Birine Seni Seviyorum Demedim.Yada Asla Birini Severken Karşılığını Beklemedim.Dostluğuma Değer Biçmedim.Sevdiysem Sonuna Kadar Gittim.Bitirdiysem, Öldürsede Hasreti Geriye Dönmedim.Bazen Çok Kırıldım,
Bazen Belkide Kırdım Ama Hata İnsana Mahsustur Dedim.
Affettim, Af Diledim.Kimileri Birden Fazla Kırdılar Kalbimi.Ama Ben Onları Yinede Affettim.Onlar Belki Beni Saflıkla Yargıladılar.Belkide İçten İçe Sinsice Güldüler.Ama Asıl Unuttukları Şuydu: Ben Aldanmadım.Aldanan Her Zaman Kendileri Oldular.Ama Bunu Anlayamadılar.Bir İnsan Kaybının Ne Olduğu Bilemedikleri İçin.
Kaybetmek Onlar İçin Bir Alışkanlık Haline Geldiği için. Oysa Ben Hiç İnsan Kaybetmedim.
Sadece Zamanı Geldiğinde Vazgeçmeyi Bildim O Kadar.!