Yaşamın bana öğrettiği,  Kötü kokular geliyorsa Zorlamamalı.
İnat edilirse sonuç, felaketçe bir kopuş…Oysa ayrılıklar da başlangıçlar gibi sessiz olmalı… Araya girdiyse ötekiler,  Başladıysa kar çiçekleri güneşle dansa, Yalanlarla grileştiyse mavi, Üşümeye başlayan ruhların Ne ilacı vardır ne hekimi…

Buz gibi olduysa yürekler yararı yoktur geri dönüşün.. Bir şans daha denirse başlar titreme nöbetleri.. Ne niçin,”keşke”lerde dolanmak  Öfke
Kin
İntikamla

suçlar üremek daha da yaralar ayrılıkları..Yaşanmışları güzelliğince oldugunca bırakmak varken  Kirletmek neden ve niye?
Bir zamanlar “sevdiğim, herşeyim” dediğinde
 kara bir leke gibi kalmak hem de kendi sürdüğün bir leke verilen bir hakmı ve kime niye_? O yaşanan ve yaşatılan,güzel,doyumsuz anlar  eğer kibir suçsa hataysa  Tek kişilik degildi işlenirken oysa
 
Tükenişe geçildiyse vazgecmek gerek saygıyla bir zamanlar“vazgecilmezim”denilenden, daha da karartmadan maviyi sunulan güvenle verilmiş Yasam defteri sonlanınca,üşüyüp yoruldugunda; ruh nasıl tertemiz beyazlar içinde bırakıp gidiyorsa bedeni; onur,gurur zedelenmeden suclamaya girmeden Lekesiz ve sessizce olmalı ayrılıklar…

 
 

 
 

 
Haklısın ASKIN 
Emeğine sağlık arkadaşım; güzel bir paylaşım olmuş... Yalnız lekesiz ve sessiz olmaz ayrılıklar bir taraf daha çok kanar herzaman...

 
Belki de ayrılık,yeterince sevmeyenler için bir sondur.
Çünkü,'Bittiğinde gitmek kolay;ama aşk ayrılıkta belli olur'..