Değerli din kardeşlerim. Bugün sizlere öyle bir ayet hatırlatmak istiyorum ki, biraz düşündüğümüzde, günümüzde yapılan yanlışları adeta Rabbimiz yüzümüze vuruyor ve bizleri ikaz ediyor. Önce ayeti yazalım, daha sonrada üzerinde birlikte düşünelim.
Enam 116: Eğer yeryüzündekilerin çoğuna uyarsan, seni Allah yolundan saptırırlar. Onlar ancak zanna uyuyorlar ve onlar sadece yalan uyduruyorlar.
Ayetteki uyarıyı görüyor musunuz? Bu sözleri duyunca aklıma bir kardeşimizin benim yazıma verdiği cevap geldi. Kendini akıllımı zannediyorsun, bu söylediklerini İslam toplumunun genel çoğunluğu kabul etmiyor. ÇOĞUNLUĞA MI UYALIM, SİZİN GİBİ AZINLIĞA MI demişti.
Gerçektende bu sözler çok söyleniyor, toplum arasında. Bir başka deyişle inancımız Kur’an a göre değil, genel çoğunluğun kabul gördüğü, kabul ettikleri, inandıkları din adına kıstas alınıyor. Bu ne büyük yanılgı. Eğer Kur’an ı bir kez anlayarak, düşünerek okumuş olsaydık, bu sözleri söyleyenlerin aldatmacalarına asla inanmazdık.
Din çoğunluğa göre değil, yalnız ve yalnız Kur’an ın apaçık hükümlerine göre yaşanır, lütfen bu gerçeği unutmayalım. Eğer unutursak, yukarıdaki ayetin sonunda Allah ın söylediği gibi, dinimizi, imanımızı ZANNA yani şüphelere göre, emin olmadığımız bilgiler, rivayetlere göre yaşarız. BUNU YAPANLARIN ALLAH, SADECE YALAN SÖYLEDİKLERİNİ, KENDİLERİNİ KANDIRDIKLARINI SÖYLÜYOR. Bu duruma düşmek istemiyorsak, lütfen emin olmadığımız bilgilere göre değil, Kur’an a göre yaşayalım.
Bu ayetten bir ayet öncesine bakalım şimdide, konuyu daha iyi anlayabilmek için.
Enam 115: RABBİNİN SÖZÜ, DOĞRULUK VE ADÂLET BAKIMINDAN TAMAMLANMIŞTIR. O'nun sözlerini değiştirecek kimse yoktur. O işitendir, bilendir.
Bakın ne diyor Yaradan. Allah ın sözü, doğruluk ve adalet bakımından tamamlanmıştır diyor. Yani sizlere gerekli her konu Kur’an ın içinde tastamam vardır diyor. Ama bizler ne diyoruz bunca açık ayetleri gördüğümüz halde, Kur’an da her bilgi yoktur, özet bilgiler vardır. İslam tam ve eksiksiz öğrenmek istiyorsak, fıkıh kitaplarına bakmalıyız.
Düşünebiliyor musunuz Allah bizleri Kur’an ile sınırlıyor, ama birileri Kur’an ın dışına çıkmamız için zorluyor. Sizce hangisini yapmamız en doğrusudur? Ayetin sonunda, Allah ın sözlerini değiştirecek kimse yoktur diyor. Ama bizler Kur’an ı anlayarak okumadığımız için, farkında olmadan Allah ın hüküm vermediği şeylere inanıyor, daha da kötüsü hüküm verdiği konuların tam tersini, bunlarda dinin emri diyenlere inanmakta bir sakınca görmüyoruz.
Konuyu daha da iyi anlayabilmek için, yine bir ayet geriye daha gidelim.
Enam 114: ALLAH'TAN BAŞKA BİR HAKEM Mİ ARAYACAĞIM? Halbuki size kitabı açık olarak indiren O'dur. Kendilerine kitap verdiğimiz kimseler, Kur'ân'ın gerçekten Rabbin tarafından indirilmiş olduğunu bilirler. Sakın şüpheye düşenlerden olma!
Yaradan Allah dan başka, bir hakem mi arıyorsunuz diyor. Yani Allah ın Kur’an da verdiği hükümlerin dışına çıkmayın, onun hüküm vermediği bir şeyi de sakın din adına inanmayın diye açıkça söylüyor. Ama bizler Allah ın kitabını rehber almaktan çok uzak inancımızı yaşadığımız için, genel çoğunluğumuz Kur’an ı hakem tutmak yerine, beşeri odakları rehber edinmekten hiç şüphe duymuyoruz. İşte çoğunluğa hiç düşünmeden, araştırmadan uymak, bu kadar tehlikeli.
Ayetin devamında da bahsettiğimiz konuya açıklama getiriyor ve diyor ki, hâlbuki kitapta açıkça her konudan bilgiler veren Allah tır. Gerçek iman edenler bunu bilir ve asla Kur’an ın sınırlarını zorlamaz, onu rehber edinir. Ama çoğunluğa düşünmeden uyanlar, söylenen zan ve rivayetleri, Kur’an a danışmadan inananlardan sakın olmayın diyerek, çok net bir mesaj veriyor Yaradan.
Allah Kur’an ı rehber almayıp, beşeri bilgileri, düşünceleri, inançları, atalarının itikatlarını rehber alanların, gerçekleri asla görmeyeceğini söyler. Bu toplumların, şeytanın oyuncağı olacağını anlatır bizlere. Kur’an Yunus suresi 100. ayetinde, aklını kullanmayanlara, düşünmeden nefsinin dürtüleri ile yaşayanlara, azabı, pisliği vereceğini söyler.
Toplum olarak gönül gözümüzün açık, Allah ile aldatanların yalanlarını fark etmek istiyorsak, hurafeye, sanıya, rivayetlere değil, Kur’an ın ipine sarılmalıyız. Bunu yapamayan toplumları, birileri her zaman çıkarak Allah ile inancı ile mutlaka aldatacaktır. İŞİN KÖTÜSÜ BÖYLE TOPLUMLARIN, ALDATILDIĞININ, KANDIRILDIĞININ FARKINDA OLAMAMASIDIR. Sanırım buda Rabbimizin verdiği bir ceza olsa gerek. Neye layıksak onu yaşayacağız.
Bizler günümüzde öyle bir din yarattık ki nefsimizde, Allah ın kitabından çok uzak. Allah Kur’an ın ipine sarılın dedikçe, bizler sanki Yaradan la inatlaşırcasına, edindiğimiz velilerin, şeyhlerin kitaplarına sarıldık. Böyle yapınca da sonuç ortada. GÖZLER PERDELİ, KULAKLAR VE GÖNÜL MÜHÜRLENMİŞ.
Dilerim Allah dan, Kur’an ın sınırlarını bilen, hurafe ve zanna değil, Kur’an ın ipine sıkı sıkı sarılan, çoğunluğa değil, hakkın ardından giden, gözlerinde perde, gönüllerinde mühür olmayan, Allah ın halis kullarından oluruz.
Saygılarımla Haluk GÜMÜŞTABAK

 
Bizler yaşantımıza, Kur’an ın eğitiminden, rehberliğinden uzak, beşeri inançlarla yön verdiğimiz için, elbette karşımıza çıkan zorluklarla da, mücadele etmesini ne yazık ki beceremiyoruz. Kur’an biz insanların kullanma kılavuzudur. Eğer bizler bu kılavuzdan uzak yaşayarak anlayamıyorsak, olaylar karşısında da, doğru tepkiler vermemiz, çözümler bulmamız mümkün olmayacaktır.
Bir aracı kullanırken, onun kullanma kılavuzunda yazdığı şekliyle kullanmadığımız takdir de, araç zamanından önce bozulacağı gibi, bizleri ekonomik olarak ta zora sokacak, çok sorunlar yaratacaktır. İşte hayatımız yani bedenimizde aynen böyledir. Onu nasıl kullanacağımız, içimizdeki ruhu nasıl terbiye edeceğimiz çok önemlidir. Terbiye edilmemiş bir ruh, nefis ne yapacağını bilmeden uçan kuşa benzer. Bir o yana, bir bu yana anlamsız uçar durur.
Bizler yaşantımızda karşılaştığımız zorlukları, doğru analiz edip üzerinde hiç düşünmeden, kötümser anlık düşünüp, ruhumuza/nefsimize oradan da bedenimize büyük zararlar vermekteyiz. Hâlbuki Allah bizleri zorluklarla imtihan ettiğinin örneklerini rehberinde açıklayarak vermiştir. Her zorluğun sonunda bir güzellik vereceğini de müjdeler bizlere.
Karşımıza çıkan zorlukların, adeta bizleri olgunlaştırdığını, doğruya yöneltmenin, doğruları anlayabilmenin, bir yöntemi olduğunu anlatır. Daha açıkçası Kur’an bizler için doğruyu bulmanın ana kaynağı, psikolojik terapinin merkezidir. Allah Kur’an dan bahsederken, ona FURKAN ismini vermiştir. Furkan eğriyi doğrudan ayıran demektir. Ondan yararlanmasını doğru öğrenemediğimiz için, olaylar karşısında adeta yaşam şevkimizi kaybedip, hem ruhumuza/nefsimize hem de bedenimize büyük zararlar vermekteyiz.
Anlatmaya çalıştığım konunun, daha güzel anlaşılması için, kıssadan hisse olur düşüncesiyle, bir olayı nakletmek istiyorum. Lütfen üzerinde dikkatle düşünelim.
(Hintli bir yaşlı usta, çırağının sürekli her şeyden şikâyet etmesinden bıkmıştı. Bir gün çırağını tuz almaya gönderdi. Hayatındaki her şeyden mutsuz olan çırak döndüğünde, yaşlı usta ona, bir avuç tuzu, bir bardak suya atıp içmesini söyledi. Çırak, yaşlı adamın söylediğini yaptı, ama içer içmez ağzındakileri tükürmeye başladı. "Tadı nasıl?" diye soran yaşlı adama öfkeyle "acı" diye cevap verdi.
Usta kıkırdayarak çırağını kolundan tuttu ve dışarı çıkardı. Sessizce az ilerdeki gölün kıyısına götürdü ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini söyledi. Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla silerken aynı soruyu sordu: "Tadı nasıl?"
"Ferahlatıcı" diye cevap verdi genç çırak. "Tuzun tadını aldın mı?" diye sordu yaşlı adam. " Hayır" diye cevapladı çırağı. Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş olan çırağının yanına oturdu ve şöyle dedi:
"YAŞAMDAKİ ISTIRAPLAR TUZ GİBİDİR, NE AZDIR, NE DE ÇOK. ISTIRABIN MİKTARI HEP AYNIDIR. ANCAK BU ISTIRABIN ACILIĞI, NEYİN İÇİNE KONULDUĞUNA BAĞLIDIR.
Istırabın olduğunda yapman gereken tek şey, ıstırap veren şeyle ilgili hislerini genişletmektir. ONUN İÇİN SEN DE ARTIK BARDAK OLMAYI BIRAK, GÖL OLMAYA ÇALIŞ." )
Gerçekten bizlerin yaptığı en büyük yanlış, karşılaştığımız zorlukları, kendi kafamızda bir noktaya toplayıp, büyütmekle yapıyoruz. Hâlbuki Allah, ben sizlere çekemeyeceğiniz hiç bir şey yüklemem demiyor muydu? Elimizde olmayan zorluklarla karşılaştığımızda, bu zorlukları kendi içimizde büyütmek yerine, bunların bir imtihan olduğunu, bu zorluklarla mücadele ederek, nefsimizi güçlendirmenin yolunu aramalıyız.
Güçlü bir nefis sahibi olan insanın, bedenide güçlü olacaktır. Karşılaşacağımız zorluklara odaklanmak onu içimizde büyütmek yerine, onu yaşamımızın bir parçası olarak görüp, onunla mücadele ederek, onunla yaşamasını öğrenip, sorunlarımızı içimizde küçültmesini öğrenmeliyiz.
Karşılaşacağımız zorlukları, ilk bakışta farklı büyüklükte görebiliriz, ama şunu asla unutmayalım, imtihanda sorulan her sorunun zorluğuna göre, değeri de farklıdır. Bizlere zor gibi görülen sorunların üstesinden gelme çabamızın sonunda, unutmayalım ki en az onun değerinde bir güzellikle, mutlulukla karşılaşacağımızı bilmeliyiz.
Verdiğim örnek, aslında çok şeyler anlatıyor bizlere. Dertlerimizi kişiselleştirmeyelim, bu dert yalnız bizlere özel değildir, bunu unutmayalım. Allah elçilerini dahi büyük acılarla, zor imtihanlardan geçiriyorsa, aynı imtihanla bizler karşılaştığımızda isyan etmek yerine, Kur’an nuruyla güçlendirdiğimiz nefsimizle, dimdik ayakta kalmasını öğrenelim.
Acılarımızı tek noktada toplayıp, yalnız onu düşünür onunla yatıp kalkarsak, ızdırabımız çekilmez olacaktır. Bunu yaparsak kaybeden bizler oluruz. Yapmamız gereken, karşılaştığımız zorluklar karşısında, bilincimizi yitirmeden, imtihan olduğumuzun sorumluluğuyla, ONU NEFSİMİZDE KÜÇÜLTEREK ADETA UNUTURCASINA, ONUNLA MÜCADELE ETMESİNİ ÖĞRENMELİYİZ.
Dilerim cümlemiz nefsini Kur’an ile eğiten, içinde mücadele ateşi hiç sönmeyen, Rabbin halis kullarından oluruz.
Saygılarımla Haluk GÜMÜŞTABAK