İnsana yakışan hoşgörüdür elbet. Ancak ölmeyecekmiş gibi bir hiç olan dünyanın tüm malına mülküne sahip olmak adına; insanlığa ait soy ağacının en tepesindeki Adem’in Babası, Havva’nın Anası olduğunu unutup kendinden başkasının yaşamasına, soluk almasına mani olmaya çalışan insanlıktan çıkmış ve artık bir zavallı olmuş olan insan! Dünya senin olsa ne yazar, bak sonunda ölüm seni de bekliyor.
Ama bu zavallı  insan bunların farkında olmayacak kadar gözünü öylesine karartmıştır ki; elinden gelse tüm insanları kendine köle etmek, istediğini asmak, istediğini satmak ister. Öylesine kibirlidir ki kendinden başka hiç kimseyi beğenmez ve yanına yaklaştırmazken, bir taraftan da kendi benzerlerini yaratmayı da ihmal etmez.
O kadar açgözlüdür ki nefsine bir türlü hâkim olamaz. Midesi, beyni yoluyla “doydum yeme artık” dese bile, tokluğuna rağmen götürmek ister hamuduyla…
Şems ve Mevlana’nın anlatıldığı “Şems-i Tebrizi, Aşkın Son Nefesi” adlı kitabında Hasan Arif :

 “Kimseden kendini küçük görmek niye? Kimseye karşı kendisiyle büyüklenmek niye?Hep şaşırmışımdır insanın insana kibirlenmesine… Sen kimsin de kime kibirleniyorsun, diye… Yemeden duramazsın, içmeden duramazsın, karnın ağrıdığında iki büklüm olursun… Sen de kurnasını altından da yaptırsan içindekini dışarı çıkartmak için o kokuyu solumak zorundasın… Çıkartamazsan iki büklüm olursun… Öyleyse nesin de sen bir başkasına kibirlenirsin be hey ahmak… Sen de doğmadın mı apış arasından… Niçin apış arasından doğduğunu hiç merak etmedin mi?Allah insanları  ileride büyüklenmemeleri, kibirlenmemeleri için geldikleri yeri bilmeleri için böyle murat buyurmuştur…”

diyerek kibirlileri yerden yere vuruyor, anlayana…
Komşusu aç-açıkta, geçim sıkıntısı yaşarken altın kurna peşinde koşan, menfaati yoksa şayet insana el vermekten kaçınan, gösteriş meraklısı, bir giydiğini bir daha giymeyen, verdiği sözde durmayan, dünya malını deniz, kendinden başkasını kul-köle, tebaa, hizmetkâr gören, inançtan yoksun, insanların sırtına basarak yükselen ve dönüp ardına bakmayan, insan kullanmayı seven, çıkarcı, menfaat düşkünü kibirli insanın hâkim olduğu bir dünyada huzuru ve hoş görüyü hâkim kılmak, insani değerler için çaba göstermek kadar insana huzur veren başkaca bir duygu olmasa gerek.
İnsanlığın en büyük sorunu olan kendini beğenmişlik, bulunmaz Hint Kumaşı olma hali, hukuk temelinde geliştirilmiş bir idare şekli olan demokrasiye de aykırı olarak başkalarına da zarar verebilmekte. O halde kibre karşı mücadele aynı zamanda bir demokrasiyi gerçekleştirme mücadelesidir de, denilebilir.
İnsanın ve dolayısıyla insanlığın en büyük düşmanıdır kibir.
Kolay ve aynı zamanda hoş olan; hoşgörülü, adaletli bir yaşamdır insana en yakışan…

 
Böyle Sevmelisin.  Acıları kurutmalısın,yüreğindeki sayfalarda. Umut olmalı,heyecan olmalı kahverengi gözlerinde Hüzünlerden kederlerden uzak olmalısın Hayat bulamlısın,huzur dolmalısın İşte yaşamak bu,nefes almak bu demelisin Gözlerimi düşündükce daha fazla sevmelisin Bende seni senin gibi öyle sevmeliyim. Korktuğumda sıkıca sarılabilmeliyim sana, Üşüdüğümde soğuktan titredğimde Sen ısıtmalısın beni yüreğinle Çocuklaşıp ağladığımda okşamalısın saçlarımı, Tesellim olmalısın tesellin olmalıyım. Yüreğinde merhamet düşüncelerinde vicdan olmalı, Bütün güzelliklere kalbinde yer açmalısın. Düşenlerin dostu,gülenlerin huzuru Ağlayan herkesin umudu olmalısın. Yağmurlar gibi yağmalısın,bir adım gelene, Şimşekler gibi çakmalısın,karanlıkta gezene Güneş gibi doğmalısın,garibanın gönlüne, Yıldırım gibi düşmelisin,zalimlerin üzerine Sen hep böyle olmalısın. Ben seni sevdiğimden gurur duymalıyım Acılara gülümseyebilmelisin Hayat denizinden attığın her oltaya Gülücükler takılmalı,umutlar yakalamalısın, Umutların bugün doğmuş bebek gibi olmalı Geçen her zaman büyütmeli onları Bazan küçük bir tebessümün yaşatmalı beni Bazanda koca bir yürekten akan sevgin. Sevdamız sınırsız ve ölümsüz olmalı Biz toprak olsakta sevgimiz dillerde dolaşmalı. Ne varsa hayata dair paylaşmalısın benimle Acolarını,sevinçlerini vede korkularını bilmeliyim. Gözyaşlarımızı gizlemeden ağlayabilmeliyiz, Sevinçlerimizi paylaşıp gülebilmeliyiz, Korkularını anlatmalısın hiç çekinmeden Korktuğunda hiç kimselerin bilmediği sığınağın olmalıyım. Korkuları birlikte yenmeliyiz. Sevmediklerini söyleyebilmelisin bana, bende sana İçimde olmalısın yanımda yoksan bile Hissetmeliyim varlığını fizanda olsan yinede Tutkunsam,yanıksam sevdalıysam sana Bedeli ölüm olmamalı, yaşatmalı beni Senin vazgeçilmezin ben olmalıyım Sende benim vazgeçilmezim olmalısın Paylaşmak istemediğin tek varlık ben olmalıyım Sen paylaşılmazım olmalısın Beni herşeyimle kabullenmelisin ben buyum,böyleyim diyebilmeliyim korkusuzca Hüzünlendiğimde huzur bulduğum kucak, Mutluluğumda sarıldığım beden olmalısın. Bütün şarkılarım sana hitap etmeli İç çekmelerimin nedeni Şiirlerimin ilhamı Bütün sohbetlerimin konusu sen olmalısın. Bir anda dört mevsimi yaşatmalısın bana. Sevginle kış ortasında baharı getirmelisin, Beni düşündüğünde güneş doğmalı şehre Birdaha asla batmamalı. Bedenimdeki bütün hücrelerimde sen olmalısın. Damarlarımda sen dolaşmalısın, Damarlarında dolaşmalıyım kan yerine Hücrelerinde hissetmelisin beni bende seni Canım olmalısın sen yaşatmalısın beni Canın olmalıyım ben yaşatmalıyım seni. sen ve ben olmamalı Türkçe'de ve diğer dillerde, Biz olmalıyız yalnızca biz Tek yürek, tek beden,Tek can olmalıyız. Ben beni, sende yaşamalıyım Sende seni,bende yaşamalısın. Masallar anlatmalısın aşka dair, Sevdalar işlemelisin yüreğinle yüreğime Ayrılık kelimesi geçmemeli sözlerinde Sen saçlarımı okşarken yanımdayken bile, Yüreğimdeki denizlerden,hasret şiirleri haykırmalıyım Bütün çılgın dalgalar,fısıldamalı kulağına Kahverengi gözlerin yaşamamın tek nedeni olmalı Saçların rüzgar olup göyaşlarımı kurutmalı Uzaklardada olsak düşünmemeliyiz mesafelerle ayları Zaman kavramı olmamalı içimizde Sevgimiz büyümeli sığmamalı yüreğimize Taşmalıyız ırmaklar gibi Coşmalıyız ilkbaharda dereler gibi Çöllerde Vaha olmalıyız Bozkırlar sevgimizle yeşile dönmeli Gözlerin karanlıkta ışığım olmalı Sözlerin bilinmezliklere uçurmalı Bulmacaların olmalıyım Beni sen çözmelisin İpuçların olmalıyımki,rahatlayabilesin Benim olmalısın baenimsin diyebilmeliyim. Senin olmalıyım,benimsin diyebilmelisin. Bütün duyguların bende yoğunlaşmalı Seviyorsan tek sevdiğin ben olmalıyım Kızabilmelisin bana bağırıp çağırabilmelisin Küsebilmelisin bana, arasıra çekip gitmelisin. Geri bana gelebilmelisin Yenebilmelisin gururunu Sevdiğini defalarca söylemelisin Nefretini bütün açıklığıyla haykırmalısın Sitem etmelisin edebilmelisin bana Öfkeni yenebilmek için tokat bile atabilmelisin Seni herhalinle sevebilmeliyim. Kölemdir diye tanıtsanda dostlarına Başım dik ve gururla evet kölenim diyebilmeliyim eziyet etsende bana, ben seni sevdiğimi söyleyebilmeliyim. Bir damla suyu bir parça ekmeği Oturup katıksız yemeliyim senleKimseler bilmemeli açlığımızı bile Sana ve bana ait ne varsa paylaşmalıyız senle verdiklerinle değil yalın halinlede Sevmeliyim hissetmeliim seni.Düşüncelerinde yalnızben olmalıyım Hayalimle yüreğini ben süslemeliyim. Gözlerindeki aşk kıvılcımıyla yalnız ben yanmalıyım. Vede benim ateşimle sen yanmalısın Yüreğinle sarmalı,gözlerinle ısıtmalısın Tenime her dokunuşunda ben inlemeliyim Sen hiç tatmadığın kadar haz almalısın Ve hiç bir zaman doymamalısın bana bende sana doymamalıyım İhanetlerini aldatmalarını bilmeliyim Açıkca söylemelisin bana Bugün A şahsi ile seviştim diyebilmelisin Fakat o an hayalinde ben olmalıyım Öptüğün o tenin kokusunda hissetmelisin beni Bedenine sahip olmalı o her kimse yüreğin vede aldığın haz bana ait olmalı Senleyken korkmamalıyım ölümden bile Senin gibi mert senin gibi erkek olmalıyım Yiğitliğin destanını öğretmelisin bana Sonra cahilliğimi yüzüme vurmamalısın Git dediğinde surat asmadan gitmeliyim Kal dediğinde ateşinle daha çok yanmalıyım.Allahtan sonra taptığım tek varlığım olmalısın Yüreğimden gelen sesle kadınımsın diyebilmeliyim Böyle sevmelisin beni,bende seni Senin ruhun bende olmalı Benim ruhum sende sen öldüğünde bende yaşamamalıyım İşte bitanem böyle sevmelisin beni bende seni Kabülümsün, Vazgeçilmezlerinle, Olmazsa olmazlarınla, bende senin kabulünsem, Hazırım... Hazırım senle tüm savaşlara....



 

Kim bilir hangi limandan kalktı gemin.
Hangi tren uzaklaştırdı seni benden.
Ve kimbilir,hangi bilinmezliktesin?
Bir söz verdin,gidersem kalbin bedeninde kalacak dedin.
Neden tutmadın?Hani nerede kalbim.
Bedenimin bu sarhoşluğu niye?
Neden bütün gözler hüzünlü üzerimde?
Neden herkes tutmaya çalışıyor beni?
Hangi uçurumun eşiğindeyim de adım atsam düşeceğim sanki.
Kalpsizlere kötü derler oysa.Benim bu iyiliğim niye?
Düşünüyorumda bazen,sadece kalbimde değildin sen.
Santim Santim dağlmışsın her yanıma.
Damarlarımdabile senin dolaştıgına inandım artık.
Yani ne kadar gitsende bitmiyorsun işte...! Bulamıyorum Bir türlü kendimi.
Her yer yabancı gözlerime.
Bu şehirde neresiymiş böyle.
Nerede hani gözlerinin değdiği sokaklar.
hani nerede yürürken aydınlattığın o yollar.
Sanki savaşın henüz bittiği,yıkık dökük,yanık sönük,
Bir yıkıntı var karşımda.
Yokolmuşluğun resmedilmiş bir resmine bakıyor sanki bu koca şehre gözlerim.
tutupta sözünü bıraksaydın kalbimi,
Belkide Sadece Sen yokluğun olurdu.
Sadece sensizliğe kanardı, ve her damlasında biraz azalırdın belki.
Yine bu yer şehir görünürdü o zaman gözlerime.
Yine yollar aydınlık olurdu belki.
Böyle karanlık olmazdı her yanım,Sensiz yanım gibi simsiyah yada...! Bırak hadi kalbimi (de) Benliğimi bulayım bedenimde
.Hadi Bırakta yine seni Bekleyeyim dimdik ayakta.
yıkık viraneliğimi görmesin gözlerin.
Hadi Bırakta o ressam en güzel SEN renkleriyle resmetsin yine bu koca şehri gözlerime.
Hadi bırak ne olur.
Sonra bedenim yok olursa sensizlikte,üzerime kara topraklar döküldüğünde, Söylesene nerede saklayacağım seni.
Hangi yanımda gömüleceksin benimle.
Oysa seni yaşatmalıyım.
yaşamalısın sen,giderken bedenimden söküp gittiğin kalbimde.
Hadi bırak ne olur.Bırakta benliğimi bulayım sende.
Bırakta yine senin için feda edeyim kalbimi bilinmedik biryerde....! Ya cehennemimde ölüp Cennetine girmelisin,Yada benim cennetimde kalbimde dirilmelisin...!

Dünya, senden ne istedim, bir yudum sevgiden başka?  Hasret koydun dost yüzüne; hasret, muhabbete meşke.  Varlığım feda eylerdim, sevileydim n´olur keşke,  ...Var git, sevindir elleri, soldu baharın gülleri...  Çok gördün, sevindirmedin, eylemedin bir gün mutlu,  Ben koşturdukça ardından, dertler verdin bin bir katlı.  Gözümden düştü değerin, sanma yüreğim umutlu,  ...Var git, sav baştan külleri, yaktın ah ile dilleri... Cümle canlar kapıldı ya; kibir kibir kibirlendin,  Sevenin çoktur şüphem yok, böbür böbür böbürlendin.  Hain, yalancı, vefasız, ´´zalim´´ diye tabirlendin,  ...Var git, söyletme kulları, mazluma ettin zulleri...  Hakka yarar mısın acep, halk şikâyet eder iken?  Dost gibi gül sunuyorsun, kanmam dünya, yolun diken.  Sendin daim mahrum eden, hep ağlatan, boynum büken,  ...Var git, akıt dur selleri, esmiyor kavak yelleri...  Ticaret mi küllî zarar, nedametin neye yarar?  Sağa döner, sola bakar, kıymet bilmez, neyi arar?  Sana uyan olur asi, ´´eyvah´´ ile kabre girer  ...Var git, hüsrandır halleri, gafletle geçen yılları...

 Bu günlerde içimde delicesine kopan fırtına ve arkasından gelen bu süt liman sessizlik korkutuyor beni.Evet ilk defa ben benden korkuyorum...!İlk defa düşündüklerimle hissettiklerim karşı karşıya geldiler.
İlk defa kalbimle fikrim savaş halindeler.Geceleri yalnızlığımla sohbet ederken keşke diyorum O’na  olan sevgim,aşkım,tutkum bu denli yoğun olmasaydı...Canım yanıyor Allahım hem de çok canım yanıyor.
Beni benim O’nu sevdiğim kadar sevdiğini görememek,yavaş yavaş benden uzaklaştığını görmek nasıl da can yakıyor.Neden böyle oldu?Yada yolunda gitmeyen neydi?Belki de ben bilmiyorum sevgiliyi sevmesini...Yoksa suyunu mu çıkarıyorum sevginin?O’na eşsiz değer vermem mi neden?Cesurca utanmadan aşkımı haykırmam mı ayıp olan?Bunun gibi bir sürü soru var cevabı olmayan ve bilmediğim.Ama tek bildiğim yorgunluğum,Yoruldum artık ben çok yorgunum.Kimseye kendimi anlatamıyorum.Karar verdim artık!Bundan sonra herkese ve herşeye karşı sonsuza dek             SUSMA HAKKIMI KULLANIYORUM...
 

Günlerden bir gün, evrenin bir noktasında, küçük bir tırtıl gözlerini

hayata açmış. Doğal içgüdüleri ile hemen beslenmeye başlamış.Ne bulursa yemiş. Bir süre sonra, yeterince büyüdüğünde,kendine güvenli bir yer bulup, bir koza örmeye başlamış.Bu kozanın içinde geçirdiği uzunca bir sürenin sonunda da rengarenk kanatlı bir kelebek olup çıkmış.minik kelebek, uçabiliyor olmanın da verdiği mutlulukla uçmaya başlamış.Dağlar tepeler aşmış, ormanın her yerini dolaşmış.Derken bir vadiye gelmiş. Rengarenk çiçeklerin bulunduğu bir vadiye.Etrafına şaşkın şaşkın bakarken, vadinin öbür ucunda bir papatya görmüş. Bir anda afallamış. Ne düşüneceğini, ne yapacağını bilememiş.İçinden “Ne muhteşem bir çiçek” diye geçirmiş.Ve vakit kaybetmeden yüzlerce renkli, hoş kokulu çiçeğin üzerinden geçip doğruca onun yanında almış soluğu.“Merhaba” demiş papatyaya, “sizi uzaktan gördüm ve yanınıza gelmek istedim.”. Nazlı papatya şöyle bir bakmış konuğuna ve“Merhaba” demiş, “ben de yalnızlıktan sıkılmıştım zaten.”
Ve konuşmaya başlamışlar. Kelebek ona hayat hikayesini,nerede dünyaya geldiğini, geçtiği ormanı, tepeleri anlatmış.Papatya da ona kendinden bahsetmiş. Birbirlerinden gerçekten hoşlanmışlar. Kelebek bütün zamanını papatyayla geçirmiş.Gece olunca beraber yıldızları ve ateş böceklerinin danslarını seyretmişler. Gündüz olunca kelebek, kanatlarıyla papatyayı güneşin yakıcı ışınlarından korumuş. Minik kelebek papatyayı çoksevmiş. O kadar çok sevmiş ki, bir türlü onun yanından ayrılamamış.Papatyanın da onu sevip sevmediğini merak ediyormuş. Ama cesaretedip de bunu papatyaya  söyleyememiş bir türlü. Onu kırmaktan,incitmekten, bu yüzden kaybetmekten korkmuş. Papatya da kelebeği çok sevmiş ama o da bir türlü söyleyememiş sevgisini.Duygularının karşılığının olmayacağından, bu yüzden kelebeği kaybedeceğinden korkmuş. Böylece iki sevgili yan yana ama sevgilerini paylaşmadan sürekli sohbet etmişler.Böylece saatler saatleri kovalamış. Günler geçip de, kelebek artık zamanı kalmadığını, gücünün tükendiğini anlayınca, papatyaya dönmüş ve; “Üzgünüm ama senden ayrılmam gerekecek” demiş.Papatya buna bir anlam verememiş. “Neden” demiş. “Yoksabenim yanımda mutsuz musun?”. “Hayır” demiş kelebek. “Bilakis,sen benim hayatıma anlam kattın. Fakat biz kelebeklerin ömrü sadece üç gündür. Ve ben de ömrümü tamamladım. Artık kelebeklerin hiç ölmediği bir yere gitmeliyim.”Papatya bu duruma çok üzülmüş ama yapacak bir şey yokmuş zaten.Kelebek artık hiç gücünün kalmadığını, daha fazla tutunamayacağını fark ettiğinde, son bir gayretle papatyaya “Sevi seviyorum”diyebilmiş ancak. Papatya donakalmış. Sadece “Bende…”diyebilmiş kelebeğin arkasından. Ardından da gözyaşlarına boğulmuş İçinden “Keşke onun da beni sevdiğini bilseydim.Keşke onu sevdiğimi söyleyebilseydim.” diye geçirmiş.Papatya, sevdiğinin onu sevdiğini bilmeden geçirdiği günlerin acısına dayanamamış. Bir süre sonra yaprakları önce solmuş,sonra da dökülmeye başlamış.Her düşen yaprakta papatya, “seviyormuş” diye geçirmiş içinden.""""..........İşte o günden beri, bunu bilen aşıklar,sevgililerine soramadıklarını hep papatyalara sorarmış:

 

Arkadaş  !!!!!!
Yurduma alçakları ugratma SAKIN   !!!
Siper et gövdeni dursun bu hayasızca akın
Elbette dogacaktır sana vadettigi günler hakkın
Kimbilir belki yarın belki yarındandan yakın..
 
Dalgalan sen de  şafaklar gibi ey şanlı hilal! Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi  helal. Ebediyen sana yok, ırkıma yok izmihlal: Hakkıdır, hür yaşamış,  bayrağımın hürriyet; Hakkıdır, hakk'a tapan, milletimin  istiklal!

 
 

Büyüdüm anne..
Anlattığın masallar kadar masum değilmiş hiç kimse..
Masallarla uyurdum ya, Ayakta uyuyorum artık yalanlarla.. Adın kadar hiçbir kelime kutsal değil.. Cennet ayaklarının altında değil, Cennet sensin annem, Bunun nesi garip! Ağlayınca giden geri gelmiyormuş anne.. Ağlayınca kimse istediğini yapmıyormuş.. Sen yanlış öğretmişsin bana.. Sol yanımı çiğneyerek giden adamı, Ağlayarak bekliyorum hala..

Öğrendim! İnsanın bir tek cam kırıklarıyla kanamazmış teni.. Hayal kırıklıkları her gün kanatabilirmiş yüreğini.. Ezberledim merak etme anne! Üç öğün yemek yemekle büyümezmiş her zaman insan.. Üç öğün gözyaşı içmeliymiş kimi zaman.. Aşktan ağzım yandı anne.. Canım yandı.. Solum yandı.. Nefesim tıkandı.. Bir numara büyük geldi bu hayat bana, Anne, beni sil baştan doğursana!

Sen uykusuzluk nedir bilir misin, Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı hiç, Gözlerini tavana dikip, Düşündüğün oldu mu bütün gece, Ve bütün bir gün, Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç , Gelmeyince , Seni aramayınca , Ölesiye ağladın mı ,Sonra çekilip en koyusuna yalnızlıkların , Ona ait ne varsa , Bir bir hatırladın mı ?Sen günden güne erimeyi bilir misin , Dev bir ağacın vakarı içinde ölmeyi , Bir teselli aramayı ,Issız parklarda,tenha sokaklarda , Ve bütün bir şehir uyurken uzaklarda , Deli divane yollara düşüp , Yaşlanmış bir köpek gibi , Eskimiş bir gömlek gibi , Atılmışlığını hissettiğin oldu mu ? Sevmekten , Günler geceler boyunca yürümekten , Elin ayağın yoruldu mu ?Sen yalnızlığın acısını bilir misin , Unutulmak bir hançer gibi saplandı mı sırtına ,İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtı mı ,Bütün gururunu çiğneyip , Sevdiğinin geçtiği yollarda , Bastığı toprakları eğilip öptün mü , Sen çaresizlik nedir bilir misin , Sen yokluk nedir gördün mü , Yanan başını ,Duvarlara vurup parçalamak geldi mi içinden , Sen her gün bin defa öldün mü ?Böyleyim diye ayıplama beni , Bir gün kendimi , Sonsuzluğun koynuna bırakırsam , Yaralı ve yenik bir asker gibi , Darılma , Unutma ki , Her seven adsız bir kahramandır , Unutma ki ,İnsan ; sevebildiği kadar insandır…