Anılar toparlandı
Sevgiler pay edildi
Geç tanınmış dostların mekânı
Usulca terk edildi.
Sonu olmayan en kısa hikayenin kahramanlarıydı onlar
Göz önünde bir hayatın eksik yanları
Bölünmeyen çokluklardı
Büyümeyen çocukların içinde...
Çocuklardı büyümeye direnen
Yeni alemlerin kapılarıydılar
Birbirlerine açılmaya meyilli..
Anılar toparlandı
Yeminler edildi
Geç sevilen bir dostun mekanı
Usuldan terkedildi

Yeni Başlayacak hikayelerin kahramanlarıydılar
Göz önünde bir hayatın şahitleriydi onlar
Yaşanmazlar yaşanmış
Yaşam paylaşılmıştı
Zaman su gibi akmış hikaye bitmişti

Bir şiire koydular toplananları
Korkularını yanlarına aldılar
Çünkü hayat biricik kadar ucuz
Bir yetmişlik gibi çarpardı adamı
Yine de...
Bilinen bir hikayedeki gibi kahramanlardı
Göz önünde bir hayatın yoldaşlarıydı onlar
Ağlamadılar, Anlamadılar belki neye uğradıklarını
Ayrılmadılar sıcak bir haziran kadar yakındılar çünkü

Anılar toparlandı
Sevgililer bırakıldı geride
Geç gelenlere emanet bir mekan
Usul usul terk edildi
Şimdilerde nerdeler bilinmez
Unutulsalar bu şiir okunmazdı herhalde
Biri öldüyse diğerlerinde yaşıyordur
Biri öldüyse diğerlerini de götürmüştür.
Belki de…
Ilık bir boğaz akşamında İstanbul’u seyrediyorlardır
yüksek bir tepeden
Anıları dağıtmış
Kahkahaları pay edip
Eski bir dostun mekânına geri dönüyorlardır
Gözde değilseler de gönüldedirler elbet

Tıpkı hikâyeler ve kahramanlar gibi…

bu sonu önce ben yazdım
kimselerin başını bile bilmediği o günlerde ayrılık sevgiyi hissettiğim ilk anda korkum oldu seni bulup bulup yitirdim düşlerimde sonra yeniden buldum yeniden yitirdim bende kalacağın bir yarın kurgulayamadım sevgiyi ve korkuyu birlikte yaşadım bu yüzden bir daha göremeyecekmişim gibi uzun ve derindi bakışlarım her yeni buluşma ilki kadar heyecanlıydı ve sensizlik hep seninleydi... 

bu sonu önce ben yazdım kimselerin başını bile bilmediği o günlerde bilseydin ayrılığa yazgılanmış bir sevgiye açar mıydın yüreğini takvimden günleri birer ikişer çalmama aylara yıllara yerleşmeme izin verir miydin görüyor musun farkında olmadan ne çok şey paylaşmışız seninle bu sonu önce ben yazdım kimselerin başını bile bilmediği o günlerde hayallerin ardından serüvenlere sürüklendik seninle hiç görmediğimiz ülkelerde hayatlar kurar evler döşerdik kısa vadeler seçerdik hayatlarımızı yenilemeye o gün gelmezdi bir türlü vade dolmazdı birileri çıkar yolumuzu değiştirirdi yeni hayaller armağan ederdi bize çocuk olur kanardık sonuna kadar gidilecek yollar yerine böyle kopuk maceralara tutkunduk seviyorduk bir yaz gecesi dolunaydı bana bakmıştın. bende korkularımı yenmiştim bizden başka inanacak kimsem kalmamıştı yorgunduk kazanmak zorundaydık üstelik adımlarımıza güç verecek sağlam zeminlerden yoksunduk

içimiz bir kararsa bir daha güneşi göremezdik birbirimize güvendik, bize aşılmayacak dağ taş kalmadı sandık en güzel günlerimizdi o günler bu sonu önce ben yazdım kimselerin başını bile bilmediği o günlerde sonra her şey değişiverdi umutlarımızı yitirdik kendi ayak izlerimizden yürüdükçe birbirimize dostluğun vermiş olduğu lezzeti üretmekten bıkkın kışkırtıcı huysuzluklardan medet umduk ayrı dünyaları özledik kendi peşimizden koştuk başkaları diye şimdi şarkılar söylediğimiz birbirimizin gözlerinde eriyip gittiğimiz puslu gecelerin kokusu burnumda tütüyor beni beni böyle bir gecede öldürmeliydin bir cennetten bir cennete geçmeliydim itirazım olmazdı sürgünleri bana vermemeliydin. Beni beni böyle bir gecede öldürmeliydin ayrılık çığlıkları kanımı dondururken gemilerimi yakacak çılgınlıklarımı gemleyip kendime ve sana en mutlu bölünmeleri vaat etmiştim benden armağan olacak bütün bensizlikleri reddettin ve ben hiç bilmediğim dokunuşlarınla yüreğimden izlerini kazıdım bu sonu önce ben yazdım
 

                                                                                                                    RuMuZ

Bir gün bir sohbet meclisine Şems-i Tebrizi Hazretlerini de davet ederler.Kapıdan içeri girip, hemen eşiğin yanında boş bulduğu bir yere oturur.
 
Sohbet meclisinde bulunanlar:“Efendim, lütfen şöyle buyurunuz” diyerek, ısrarla başköşeye almak isterler.
 
Şems Hazretleri:“Eğer, adam adamsa eşiği de başköşe yapar. Eğer adam adam değilse başköşeyi de eşik yapar” diyerek yine kendine yakışan cevabı verir.
 
 
 Kalbim huzur doldu sayenizde ne güzel bir paylaşım...            
 Tutku & Birsum Emeğinize Yüreğinize sağlık...