Aylardan mart. Gelibolu’nun o muhteşem manzarasından bir hüzün doğuyor. Karşıda binlerce düşman. Mehmet Akif Ersoy’un deyimiyle “Kimi yamyam, kimi Hindu, kimi bilmem ne bela” Çanakkale Boğazı vatanın kalbi, geçilmemesi gerekiyor. Bu yüzden bıyığı yeni terlemiş delikanlılar bile cepheye koşuyor. Damarlardaki o asil kan durmuyor. Vatan askı tutuşturuyor bedenlerini Öyle bir akın oluyor ki Çanakkale’ye o yıl tıp fakültesi hiç mezun vermiyor. Hepsi cephede şehadet şerbetinden içip şehit oluyorlar. Analar ağlıyor… Yavrusunu kınalayıp “Haydi oğul, haydi git! Ya gazi ol, ya şehit!” diyerek gönderdiği yavrusu için gözyaşı döküyor.
Amansız bir mücadele başlıyor Çanakkale’de Boğazda 26 mayın patlıyor. Ve düşman gemileri geri çekiliyor. Düşman anlıyor denizi geçemeyeceğini. Bu sefer karadan saldırmaya karar veriyor. Ama bilmiyorlar ki ne denizimiz onlara geçit verir ne de karamız. Mustafa Kemal Pasa emrediyor askere : “Askerler ben size taarruzu emretmiyorum. Ben size ölmeyi emrediyorum. Sizin düşmanı oyalayacağınız zaman içinde, yerinize başka askerler gelebilir.” Zaten onlar ölmeye hazırdı ve hepsi seve seve canlarını verdi.
Simdi ise pırıl pırıl deniziyle kendisini ziyarete gelenleri kucaklıyor Gelibolu. Her yağmurda buram buram kan kokusu yükseliyor topraktan… Azıcık, toprağı kazsalar kemik parçaları ve mermiler çıkıyor. Bir metrekareye 6000 merminin düştüğü Çanakkale, atalarını unutmayan ve onlar için bir Fatiha okuyacak bu vatanın evlatlarını bekliyor.
Çanakkale’m, ah kahraman gazilerimiz, gençliğine doymadan vatan için canını veren aziz şehitlerimiz! Yaşamımız için canını veren, havadan daha önemli bağımsızlığımızı kazandıran isimsiz kahramanlarımız! Ruhunuz şad olsun! Bu vatanı, bu topraklarda yatanları, bu topraktaki kanları artık bizler koruyacağız. Bu vatan bizim. Gerektiğinde sizler gibi bizler de canımızı vereceğiz.
Sizler rahat uyuyun.

Yüreğine sağlık Koray tşkler

Yüreğine sağlık Finaly Tşkler

Tıp fakültesini yeni bitirmiş, pratisyen hekim olarak ilk görev yaptığım yere, Konya'ya bağlı bir beldenin sağlık ocağına gitmiştim. Gençtim, bekârdım. Küçük bir beldeydi gittiğim yer. İlk gece bir eve misafir olmuştum. Tren istasyonunun hemen yanında bir evdi.Akşam yemeğinden sonra çaylarımız gelmiş, sohbetler edilmişti. Üzerimde  yol yorgunluğu, geldiğim yeni yerin yabancılığı vardı. Saatler ilerliyor, ağır bir uyku beni içine çekiyordu. Ev sahibine bir şey de diyemiyordum. Bir müddet daha geçti; yine bir hareket yoktu. Evin büyüğü olan Hacıanneye sıkılarak:"Anneciğim, sizin buralarda kaçta yatılıyor?" dedim.Hacıanne:"Evlâdım treni bekliyoruz. Az sonra tren gelecek, onu bekliyoruz" dedi.Merak ettim, tekrar sordum:"Trenden sizin bir yakınınız mı inecek ?"Hacıanne:"Hayır evlâdım, beklediğimiz trende bir tanıdığımız yok. Ancak burası uzak bir yer. Trenden buraların yabancısı birileri inebilir. Bu saatte, yakınlarda,ışığı yanan bir ev bulmazsa, sokakta kalır. Buraların yabancısı biri geldiğinde, "ışığı yanan bir ev" bulsun diye bekliyoruz."Konya Ovası'nda, ya da bir başka yerinde Türkiye'nin,trenden inen yabancılar için "Işığı yanan evler" yerinde hâlâ duruyor mudur? Yabancılar, yorgun bedenlerini yün yataklarda dinlendirmeye devam ediyorlar mı? Aç bir köpeğin önüne bir kap yemek bırakan kadınlar yaşıyorlar mı? Kuşlara yuva yapan mimarlar sahi şimdi neredeler? Bu güzel insanlar, atlarına binip gitmişler. Bizler, atlarına binip giden güzel insanlara sahip bir medeniyetin yetimleriyiz. Çekip gidenlerin doldurulmamış boşluklarında savrulup duranyoksullarız.Şâir öyle diyordu:"Güzel insanlar, güzel atlara binip gittiler." Şimdi bu güzel insanlar, neden ve nasıl atlarına binip gittiler? Onları ne yıldırdı da bir daha dönmemek üzere, sessiz sedasız gittiler? Ey güzel yurdumun güzel insanları! Neredesiniz? Kaynak: Prof. Dr. Saffet Solak'ın bir hâtırası

 

Bazen bir şey okuyunca işte bunun altına imzamı atarım deriz ya aynen öyle bir söz. İnsan kendini kaptırmışçasına yaşayıp gidiyor bir şeylerin ardından. Hiç kendini sorgulamıyor.
Çünkü tek amacı sahip olup unutmak. Bir sonrakine... Bir sonrakine... Ruhsuz bir hayat bazen. Peki sahip olmadan beklemeyi biliyor muyuz acaba? Daha ne kadar sabredebileceğimizi? Böyle bir gücün varlığından haberdar mıyız kendimizde?
İşte günlerden bir gün dank eder insanın kafasına meğer ne gereksiz şeylerin ardında harcamışım kendimi... Çok değil 2 dakikanızı ayırın şimdi ve sizi en çok üzen perişan o hevesleri bir düşünün.

Gerçekten değer mi?
O hevesleri yüceltirken kendimizi değersizleştirmeye...
Bir düşünün...
Teşekkürler.

SEVGİLİ   ADMİNLERİMİZ

 

 

2014 yılı için ana odağımız "OKULA GİTMEK İSTİYORUZ". Down sendromlu bireylerin herkesle eşit olarak ve hiç bir ayrım gözetilmeden EĞİTİM hizmetlerine erişimi ve ihtiyaçlarının karşılanması en doğal hakkıdır.
Şunların altını çizmemiz gerekir; 1)Down sendromu genetik bir durumdur ama hastalık değildir. 2)Down Sendromu öğrenme güçlüğüne sebep olur, fakat bizler iyi eğitim aldığımızda bağımsız yaşamlar kurabiliriz 3) Bizlerin sosyal hayatın bir parçası olmamız önündeki en büyük engel eğitimsizliktir.  4) Özel gereksinimli bireylere, tüm gelişmiş ülkelerde olduğu gibi, ayrıştırılmadan engelsiz akranlarıyla aynı okula gitme haklarını vermeliyiz.
8,5 milyon engelli kardeşimizin, 4 milyonu hiç okula gitmiyor, ne acı değil mi? Unutma, çözümün parçası değilsen, sorunun parçasısındır. Bu rakamlardan hepimiz suçluyuz.
Tüm çocuklarımızın hak ettikleri en iyi eğitimi aldıkları, günleri de görebilmek dileğiyle.